Better Call Saul: Η κόλαση είμαστε εμείς

Με το τελευταίο επεισόδιο του Better Call Saul ολοκληρώθηκε μια από τις σημαντικότερες σειρές της τηλεόρασης. Επιμένοντας, μαζί με το Breaking Bad, πως οι επιλογές μας έχουν και συνέπειες και τίμημα.

Κι έτσι, όπως όλες οι σπουδαίες αφηγήσεις, και η σάγκα Better Call Saul –Breaking Bad – Better Call Saul, έφτασε στο τέλος της. Γιατί βέβαια περί αυτού πρόκειται. Με το Better Call Saul να αποτελεί στο μέγιστο μέρος του το prequel (της ιστορίας, δηλαδή, που προηγείται χρονικά) του Breaking Bad και να μεταβάλλεται ξαφνικά σε sequel, να αποτελεί, τελικά ένα είδος «κλεισίματος λογαριασμών» για το «Β.Β.». (Με ένα «ενδιάμεσο», μετριότατο, ένθετο, την ταινία “El Camino: A Breaking Bad Movie”, αφιερωμένο σε ένα από τους πρωταγωνιστές, τον Τζέσε Πίκμαν).

Η σάγκα, λοιπόν, μετά από πέντε κύκλους και 62 επεισόδια του Breaking Bad και έξι κύκλους και 63 επεισόδια του Better Call Saul ολοκληρώθηκε. Και ολοκληρώθηκε όπως θα όφειλε να ολοκληρωθεί οποιαδήποτε γνήσια σάγκα: ως περιπέτεια αλλά και ως τραγωδία. Διαβεβαιώνοντάς μας πως οι επιλογές κάθε ατόμου έχουν και συνέπειες και τίμημα. Αλλά και πως σε τελική ανάλυση δεν είναι ούτε η απόλυτα ελεύθερη βούληση ούτε αποκλειστικά η μοίρα που καθορίζει την πορεία μας. Είναι περισσότερο η αλληλεπίδραση ανάμεσα τους. Με την επιλογή της δράσης μας κάθε στιγμή να παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο κινητοποιώντας ακόμη και τις δυνάμεις της «μοίρας» -ή των «κοινωνικών συνθηκών» αν προτιμάμε, στην πραγματικότητα.

«Αν η θρησκεία είναι μια αντίδραση του ανθρώπου στα όσα σκληρά συμβαίνουν σ’ αυτό τον κόσμο, στα δικά μου μάτια αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη επιθυμία να τιμωρηθούν οι εγκληματίες. Μισώ την ιδέα ότι ο κατά συρροή δολοφόνος Ίντι Αμίν ζούσε ελεύθερος τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του στη Σαουδική Αραβία. Το γεγονός αυτό με αηδιάζει αφάνταστα. Αισθάνομαι ένα είδος ανάγκης για βιβλική εξιλέωση, για δικαιοσύνη, για κάτι, τέλος πάντων.
Θέλω να πιστεύω πως η μοίρα κάποια στιγμή θα επιδράσει, θα μας υποχρεώσει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η φίλη μου λέει κάτι που κι εμένα με εκφράζει απόλυτα: “Δε ξέρω αν υπάρχει παράδεισος. Αλλά δε μπορώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει κόλαση», έλεγε σε μια συνέντευξη του ο δημιουργός και των δύο σειρών Vince Gilligan (μαζί με τον Peter Gould).

Εκεί άλλωστε κινούνται διαρκώς στην πραγματικότητα και οι ήρωες μας: μεταξύ ενός «παραδείσου» -που είναι υποχρεωμένοι σχεδόν ή επιθυμούν απολύτως να κατακτήσουν- και σε μια «κόλαση» όπου θα οδηγηθούν –περισσότερο «εκόντες» παρά «άκοντες»-  τελικά. Είτε με τη μορφή της «αυτοκτονίας» με την οποία θα πάρει μαζί του και τους «κακούς» ο White του “B. B.” ή  της «εξομολόγησης» του Goodman –για να αποφύγουμε το spoiler …

Περισσότερα άρθρα εδώ

Πηγή:www.athensvoice.gr